“Inspiratie” bestaat niet, dacht ik, doorwerken wél. Een bezoek aan een expositie van de schilder Miquel Barceló in de Fundación Caixa Forum in Madrid, heeft mijn mening veranderd. Barceló is één van mijn favoriete schilders. Zo een expositie inspireert. Het is voeding om nieuwe ideeën te ontwikkelen, om nieuwe manieren en technieken toe te passen.? Hele grote doeken waar de materie de hoofdrol is in het schilderij. Waar de beelden eenvoudig zijn, waar spontaniteit en toeval zijn toegestaan.

Ik werd geraakt door het zien van reeds één van mijn favoriete schilderijen van Barceló uit zijn eerste periode, een werk dat ik enkel kende uit boeken, “Giorgine a Felanitx” uit 1984. Majestueus qua formaat, heel vrij geschilderd. Waarin kleurvlekken, als je afstand neemt, veranderen in een kreeftachtig wezen.?“Giorgine a Felanitx” (Miquel Barceló) Ook prachtig qua idee was “El craneo de Pinocho”, bronzen beeld , waar de schedel een lange neus heeft. Het is het bewijs dat Pinochio bestond.?“El craneo de Pinocho” (Miquel Barceló) Als laatste afsluiting van de expositie het doek “La solitude organisative” (300 cm x 400 cm), waar de kracht en het gebruik van de ruimte en compositie je pakt. Een gorilla, uitvergroot op een immens doek, zijn zelfportret. ?Inspiratie bestaat wel, niet als iets “goddelijks” “hemels”, wel als voeding.?“La solitude organisative” (Miquel Barceló).

Share: