Ik was 7 jaar toen mijn beste vriendin Mª Luisa, aan mij, een postkaart als cadeau gaf. Het fascineerde me, het was een van die kaarten met een drie dimensionaal effect, het leek alsof je er binnen kon treden. Ik had nog nooit zoiets gezien. Haar zus Antonia had deze kaart eerder aan haar andere zus Loli cadeau gegeven voor haar naamfeest. De kaart was gestuurd van Barcelona naar Madrid. Loli gaf ze weer cadeau aan mijn vriendin Mª Luisa , en zíj gaf deze aan mij. Altijd heb ik gedacht dat de kaart “betoverend” was, zo speciaal. Ik heb ze meegenomen tijdens mijn verhuizing van Madrid naar Nederland, en heb ik ze bewaard en vergeten voor lange tijd.
Op een dag haalde ik de kaart tevoorschijn voor mijn dochter Julia, toen 6 jaar, ze vond het niet speciaal mooi. Ik zei tegen haar dat ze de kaart kon gebruiken als boekenlegger. Op een bepaald moment miste ik de kaart, ik had ze lange tijd niet gezien. We gingen overal zoeken, maar de kaart kwam niet tevoorschijn. Op dat moment van verlies, besefte ik de waarde van dit object.
Bijna een jaar later ging ik naar de bibliotheek met mijn dochter om een boek te zoeken voor haar. Toen ik probeerde één boek uit de boekenkast te halen, vielen er 8 boeken op de grond en ertussen lag … mijn postkaart. Ongelofelijk, magie, maar een werkelijk sprookje.
Nu heb ik ze op mijn nachtkastje, en wanneer ik er af en toe naar kijk, denk ik aan dit verhaal. Ik kan niet voorkomen om te glimlachen. Er lijken “doorzichtige draadjes” te bestaan die dingen verbinden…
Foto’s: Ángeles Nieto
No Comments