26 februari, zaterdag

Het vliegtuig is als een tijdmachine, (capsule). Wij gaan terug naar het verleden, vijf uur terug. Het eerste gevoel bij het verlaten van het vliegtuig is de warmte en vochtigheid. Waar heb ik hetzelfde gevoeld? In Amsterdam, in de tropische kas van Artis, dierentuin van Amsterdam. Nu ben ik in het Caribisch gebied, op Curaçao.
Het eerste wat ik doe is zoeken naar associaties met de wereld die ik ken, wat heeft het gemeen met Spanje, wat heeft het gemeen met Nederland. In essentie weinig. Het geluid van de vogels is anders, het licht is anders, de kleuren, de mensen, de huizen, de stenen zijn anders.

27 februari, zondagochtend

Op de stranden zijn stenen, versteend koraal. Het is verbazingwekkend, hun kleur en de kleur van het zand zijn bijna wit. Het zijn stenen met organische vormen, het is fascinerend te zien, hun structuur zo complex, fijn en divers. Het is een genot om naar te kijken en ze te tekenen, ze lijken gemaakt van haaksteken. Ik probeer me voor te stellen, hoe deze versteende koraal was toen ze in de zee leefden. De vorm is gevuld met sterren.

 

 

27 februari, zondagmiddag

Op het eiland zijn veel leguanen. Als je aan het eten bent op het terras komen ze in plaats van mieren. Leguanen van 50 cm komen langs om de kruimels op te eten. De huid zit vol met geometrische vormen en complexe structuren, groenachtig. Ik teken ze om ze te begrijpen en het beeld eigen te maken. Tijdens het tekenen zie ik hoe het lichaam is opgebouwd, ook de vormen, ik stel me voor hoe ze leven en waarom hun huid zo bijzonder is. Ze zijn mooi en lelijk tegelijk. De kleurrijke structuren van hun huid lijken gemaakt met de computer, ze hebben iets moderns in zich.

Het eiland is vol met zeeschildpadden. Schildpadden hebben dezelfde vormen op hun huid als de leguanen. Het is verdeeld in fragmenten, in geometrische vakjes als moderne mozaïeken. Ze bewegen zich gemakkelijk in het water en langzaam op land.

Het eiland is vol cactussen. Het beneden deel van de bossen is bijna compleet bedekt met cactussen, geweldig.

 

 

28 februari

Het licht is hier echt anders, enorm intense, het lijkt door te dringen in de bladeren van de palmbomen en hun kleuren te veranderen. Groen is hier vol met geel. De schaduwen van de bladeren op het zand is fijn en beweegt als een dans. Soms is het licht zo intens dat je je ogen dicht moet doen.
Over de zee vliegen grote vogels, pelikanen op zoek naar vissen, die gemakkelijk te zien zijn in het kristalheldere water. Het water van de zee is hier heel transparant, ik weet niet of dat komt door de samenstelling of door het licht. Het licht lijkt alles te doordingen, te verdunnen, zorgt ervoor dat de dingen gloeien vol kleur of maakt ze transparant. Het is de kracht van het licht, de kleuren zijn waterig, geen grijs dat hun donkerder maakt, de kleuren liggen dicht bij het wit. Hoe zal ik deze kleuren in mijn palet mengen?

 

 

Tekst foto’s illustraties: Ángeles Nieto